"Μαργαριταρένια πολυτέλεια"

Αν μέσα σε ένα μαργαριτοφόρο όστρακο, εισβάλλει ένα ξένο σώμα π.χ. ένα παράσιτο ή κάποιο πετραδάκι, το όστρακο που δεν έχει την δυνατότητα να το αποβάλει, αντιδρά ως εξής; εκκρίνει μάργαρο γύρω από τον εισβολέα με σκοπό να τον εξουδετερώσει. Το όστρακο κατά την διάρκεια των 6 ή 7 χρόνων ζωής του, περιβάλλει με επάλληλα στρώματα μάργαρου το σκουπιδάκι, μέχρι που σχηματίζεται γύρω από αυτό, ένα πανέμορφο μαργαριτάρι.

Ίσως ακούγεται απίστευτο αλλά έτσι ακριβώς δημιουργείται αυτή η πανέμορφη πέτρα.

Σκουλαρίκια με μαργαριτάρια και επιχρυσωμένο μπρούντζο

Τα φυσικά μαργαριτάρια σήμερα είναι δυσεύρετα, και αυτά που υπάρχουν βρίσκονται σε μουσεία και σε συλλογές κροίσων, καθότι ένα τέτοιο κολιέ κοστίζει εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ. Η βιομηχανία των κοσμημάτων χρησιμοποιεί σήμερα, αποκλειστικά τα καλλιεργημένα μαργαριτάρια.

  Όπως καλλιεργούνται στις Ελληνικές θάλασσες μύδια για φαγητό, έτσι καλλιεργούνται σε άλλες χώρες, όστρακα για παραγωγή μαργαριταριών. Οι καλλιεργητές, τοποθετούν μέσα στο όστρακο ένα πετραδάκι, ώστε αυτό να αρχίσει να εκκρίνει μάργαρο, και με τα χρόνια να δημιουργηθεί το μαργαριτάρι. Η διαδικασία της καλλιέργειας των μαργαριταριών εφευρέθηκε από μια ομάδα Ιαπώνων επιστημόνων του πανεπιστημίου του Τόκιο, ανάμεσα στα 1907 και 1916. Επικεφαλής της ομάδας αυτής ήταν ο Tokichi Nishikawa και ο Tatsuhei Mise, οι οποίοι το 1916, κατέθεσαν την πατέντα της καλλιέργειας μαργαριταριών. Σήμερα τα περισσότερα μαργαριτάρια είναι γλυκού νερού, και παράγονται στην Κίνα. Τα στρογγυλά μαργαριτάρια που κυκλοφορούν στην αγορά είναι καλλιεργημένα, και οφείλουν το σχήμα τους στον πυρήνα που ο καλλιεργητής τοποθέτησε στο όστρακο, και είναι μία γυάλινη σφαίρα. Η ποιότητα του μαργαριταριού ανεβαίνει, όσο πιο παχύ είναι το στρώμα του μάργαρου και πιο μικρός ο πυρήνας. Τα πιο ευτελή μαργαριτάρια, είναι αυτά που υπάρχει μόνο μία φλούδα μάργαρου γύρω από ένα μεγάλο πυρήνα. Το μέγεθος του πυρήνα σε σχέση με την επικάλυψη μπορούμε να το δούμε αν τοποθετήσουμε το μαργαριτάρι, κάτω από προβολέα με δυνατό φως. Τα καλλιεργημένα μαργαριτάρια οι γεμολόγοι συγκαταλέγουν στα συνθετικά υλικά παρότι παράγονται στη φύση.

 Φημισμένα είναι τα μαργαριτάρια που ψάρεψαν οι Ισπανοί conquistadors στην βόρεια ακτή της Βενεζουέλας, στα νησιά Cubagua και Margarita. Ένα κολιέ από αυτά τα μαργαριτάρια το Peregrina, προσφέρθηκε στην βασίλισσα της Ισπανίας. Συζητήθηκε όμως πάλι, όταν το απέκτησε ο ηθοποιός Richard Burton και το πρόσφερε στην σύζυγο του Elizabeth Taylor. Ένα άλλο κολιέ Margarita είχε προσφερθεί στην Jacqueline Kennedy από τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, όταν αυτή με τον σύζυγο της John F. Kennedy, είχαν επισκεφθεί επίσημα την Βενεζουέλα. Το μεγαλύτερο φυσικό μαργαριτάρι που έχει βρεθεί ποτέ, είναι το «μαργαριτάρι του Αλλάχ». Πήρε το όνομα του από τον ανώνυμο Φιλλιπινέζο Δύτη ο οποίος ήταν Μουσουλμάνος, και το βρήκε στο νησί Palauan, το 1934. Το μαργαριτάρι αυτό έχει βάρος 6,4 κιλά, και αναπτύχθηκε σε ένα μαλάκιο που έχει το όνομα Tridacna Gigas, το μόνο που μπορεί να φτάσει σε τέτοιο μέγεθος. Αυτό το μαργαριτάρι έχει ακόμα την ονομασία «Μαργαριτάρι του Lao-Tse”

πηγή : Jewelpedia.com